Czym jest estoński CIT i dlaczego warto dowiedzieć się o nim właśnie od nas?

Estoński CIT cieszy się coraz większą popularnością. Po ostatnich zmianach, od stycznia 2023 r. stał się jeszcze bardziej atrakcyjny.

Nie każde biuro rachunkowe podejmuje się jego rozliczania. My tak!

Od 2021 r. polscy przedsiębiorcy mają możliwość wejścia na estoński CIT. Taka zmiana może być bardzo korzystna. Trzeba jednak pamiętać, że trzeba spełnić kilka warunków, żeby móc skorzystać z takiej formy opodatkowania. 

Jak często należy odprowadzać podatek?

Zaskakujący jest moment płacenia podatku. Nie ma bowiem czegoś takiego jak rozliczenia miesięczne, kwartalne czy roczne. Podatek płaci się dopiero wtedy, kiedy zapadnie decyzja o wypłacie środków. 

Estoński CIT jest idealny dla spółek, które często i dużo inwestują. Do czasu, kiedy pieniądze są wydawane jedynie na rozwój firmy, spółka nie płaci podatku. 

Czy estoński CIT oznacza niższe podatki?

Początkowo, z pozoru wyższy podatek, finalnie okazuje się niższy. 

Dlaczego?

Od wypłaty zysku spółka musi zapłacić podatek CIT, a wspólnik podatek od dywidendy (PIT). Oba te podatki składają się na efektywną stawkę podatku.

 Sprawdźmy na przykładach:

1. Jeśli jesteś małym podatnikiem CIT lub podmiotem rozpoczynającym działalność

– Klasyczny CIT

W tym przypadku podatek CIT wynosi 9%, a PIT aż 19%. Przy zysku do opodatkowania 100 000 zł, spółka odprowadza podatek CIT w kwocie 9 000 zł i wypłaca 91 000 zł dywidendy dla wspólników. Z tej wypłaty konieczne jest odprowadzenie podatku PIT w kwocie 17 290 zł. Łączna wartość podatków wynosi 26 290 zł, co stanowi 26,29% efektywnej stawki podatku

– Estoński CIT

W przypadku opodatkowania Estońskim CIT podatek CIT wynosi 10%, a podatek PIT tylko 10% (przy założeniu odliczenia 90% pomniejszenia podatku, które w tym przypadku przysługuje). Przy założeniu, że zysk do opodatkowania również wynosi 100 000 zł, spółka musi odprowadzić podatek CIT w kwocie 10 000 zł, mimo to kwota dywidendy dla wspólników w dalszym ciągu wynosi 100 000 zł. Podatek od dywidendy jaki zapłacimy w tym przypadku będzie wynosił 10 000 zł. Łączna kwota podatków od zysku spółki wynosi 20 000 zł, co daje nam 20 % efektywnej stawki podatku.

1. Jeśli nie jesteś małym podatnikiem CIT

– Klasyczny CIT

Dużego podatnika obowiązuje 19% stawki podatku CIT i 19% podatku PIT od wypłaconej dywidendy. Gdy spółka osiągnęła 1 000 000 zł zysku, to będzie zobowiązana do odprowadzenia 190 000 zł podatku CIT. W takim przypadku dywidenda będzie wynosiła 810 000 zł, od której wspólnik będzie musiał zapłacić 153 900 zł podatku od dywidendy. Całkowity podatek w tym wariancie będzie wynosił 343 900 zł, czyli aż 34,39% efektywnej stawki podatku.

– Estoński CIT

Stawka podatku CIT w przypadku dużego podatnika opodatkowanego Estońskim CIT wynosi 20%, a podatek PIT tylko 5% (przy założeniu odliczenia 70% pomniejszenia podatku, które w tym przypadku przysługuje). Przy założeniu, że zysk do opodatkowania również wynosi 1 000 000 zł, spółka musi odprowadzić podatek CIT w kwocie 200 000 zł. Mimo zapłaty podatku CIT, kwota dywidendy dla wspólników w dalszym ciągu będzie wynosić 1 000 000 zł. Podatek od dywidendy jaki wspólnik będzie zobowiązany zapłacić w tym przypadku wynosi 50 000 zł. Łączna kwota podatków od wypłaconego zysku spółki wynosi 250 000 zł, co daje nam 25 % efektywnej stawki podatku.

Kto może skorzystać z estońskiego CIT-u?

Niestety z estońskiego CIT-u nie mogą skorzystać wszyscy. Kto może?

• spółki akcyjne;
• spółki komandytowe;
• spółki komandytowo-akcyjne;
• proste spółki akcyjne;
• spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Dodatkowo, podatnik zainteresowany przejściem na estoński podatek, musi zapewnić, że:

• wspólnicy, udziałowcy i akcjonariusze spółki to jedynie osoby fizyczne,
• spółka uzyskuje nie więcej niż 50% przychodów pochodzących z odsetek, pożyczek, opłat leasingowych, wierzytelności, praw autorskich lub własności przemysłowej, a także transakcji z podmiotami powiązanymi, poręczeń czy gwarancji;
• firma nie sporządza sprawozdań finansowych za okres opodatkowania ryczałtem;
• zatrudnia co najmniej 3 osoby przez co najmniej 300 dni w roku podatkowym na umowę o pracę lub zatrudnia pracowników na inny rodzaj umów niż UoP (przy umowie innej niż umowa o pracę, musi zagwarantować, że na wynagrodzenia dla pracowników wydaje nie mniej niż trzykrotność średniego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw).

Podatnik musi także zapewnić, że nie posiada:

• akcji innych spółek,
• udziału w funduszu inwestycyjnym czy instytucji wspólnego inwestowania.

Przedsiębiorcy, którzy dopiero zaczynają działalność biznesową, mogą skorzystać
z uproszczenia – nie muszą zatrudniać trzech pracowników w momencie przejścia na estoński CIT. W świetle nowych przepisów na osiągnięcie tego poziomu zatrudnienia nowy przedsiębiorca ma aż cztery lata!

Dodatkowo, nie muszą być to 3 osoby zatrudnione na pełen etat, ale np. 6 osób zatrudnionych na pół etatu. 

Spółka nie będzie mogła rozliczać się w ramach estońskiego CIT-u, jeśli chociaż jedno z wymienionych stwierdzeń jej dotyczy:

• jest przedsiębiorstwem finansowym (bankiem, kasą oszczędnościową, faktorem),
• jest instytucją pożyczkową,
• jest w stanie upadłości lub likwidacji,
• prowadzi działalność w specjalnej strefie ekonomicznej,
• utworzono ją w wyniku połączenia lub podziału,
• podzielono ją przez wydzielenie.
  

   

Estoński CIT to decyzja na lata

Warto pamiętać, że decyzja o przejściu na estoński CIT to decyzja na lata. 

Podatnik, który zdecyduje się przejść na estoński CIT, nie może zmienić tej formy opodatkowania przez cztery pełne lata kalendarzowe. Dodatkowo, jeśli nie zdecyduje się na złożenie rezygnacji z tej formy opodatkowania, rozliczanie estońskim CIT-em zostanie przedłużone o następne 4 lata.

Działalność nierejestrowana to świetne rozwiązanie dla osób, które chcą przetestować swój pomysł na biznes przed otwarciem firmy lub dorobić sobie po godzinach.

O co dokładnie w tym chodzi?

Prowadzenie działalności nierejestrowanej ma swoje wady i zalety. “Nierejestrowana” oznacza, że nie zostanie wpisana w CEIDG. Taka działalność ma jednak swoje ograniczenia.

1. Limit przychodów

Z początku przychód z działalności nierejestrowanej nie mógł przekraczać 50% minimalnego wynagrodzenia za pracę. W lipcu 2023 r. rząd zwiększył możliwy przychód dla działalności nierejestrowanej do 75% wynagrodzenia minimalnego. Obecnie wynosi on 2700 zł brutto. 

2. Czy każdy może prowadzić taką działalność?

Niestety nie.Taką działalność mogą prowadzić jedynie osoby, które nigdy nie prowadziły działalności gospodarczej lub prowadziły ją przed 30.04.2017 r. i do tej pory ich firma została wykreślona z CEIDG. 

Działalność nierejestrowaną należy prowadzić osobiście, nie możemy zatrudnić nikogo do pomocy.

Działalność ta jest możliwa jedynie, kiedy nie ma wymogu koncesji, pozwoleń, wpisu do rejestru itp.

3. Jakie obowiązki trzeba spełniać przy działalności nierejestrowanej?

• prowadzić uproszczoną ewidencję sprzedaży,
• rozliczyć przychody (po odliczeniu kosztów) w PIT-36 i zapłacić podatek,
• przestrzegać praw konsumentów,
• wystawić faktury na prośbę klientów. 

4. Co z kasą fiskalną i VAT-em?

Działalność nierejestrowana nie oznacza automatycznego zwolnienia z VAT-u lub obowiązku posiadania kasy fiskalnej. Wszystko zależy od rodzaju prowadzonej działalności. Warto sprawdzić co nas dotyczy, a co nie.  

5. Co się stanie, jeśli przekroczę limit?

Po przekroczeniu limitu masz 7 dni na to, żeby zarejestrować swoją działalność. Od tego momentu Twoja firma będzie widniała w rejestrze CEIDG, a Ciebie będzie obowiązywać opłacanie składek ZUS.

6. Czy przy działalności nierejestrowanej nie trzeba płacić ZUS-u?

Nie, przy działalności nierejestrowanej nie obowiązują nas składki ZUS. Należy jednak pamiętać o tym, że nie opłacając ich, nie jesteśmy ubezpieczenia, jeśli nie mamy umowy o pracę lub ubezpieczenia z innego tytułu. 

W Polsce praca w ramach nierejestrowanej działalności gospodarczej jest możliwa od 2018r.,  ale wciąż nie wszyscy wiedzą, że istnieje taka forma legalnego zarabiania pieniędzy.

Nowelizacja ustawy dotyczącej amortyzacji budynków niemieszkalnych w Polsce, która weszła w życie w 2023 roku, przynosi istotne zmiany dla właścicieli nieruchomości oraz przedsiębiorców dzierżawiących lokale niemieszkalne. Przedsiębiorcy z sektora MŚP, którzy działają na terenach gmin o wysokiej stopie bezrobocia będą mogli od przyszłego roku skorzystać z opcji skrócenia okresu amortyzacji tego rodzaju lokali z 40 lat do odpowiednio 5 lub 10 lat – w określonych przypadkach.

Nowe przepisy regulują stawki amortyzacyjne, okresy amortyzacji oraz metody obliczania amortyzacji, mające na celu zapewnienie bardziej precyzyjnego i sprawiedliwego systemu opodatkowania.

Celem nowelizacji jest ujednolicenie i uszczegółowienie przepisów dotyczących amortyzacji budynków niemieszkalnych w celu zwiększenia przejrzystości i skuteczności opodatkowania.
Ustawa dotyczy środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do używania. Mowa tu również o lokalach używanych lub ulepszonych, ale również po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych.

Amortyzacja nieruchomości niemieszkalnych – podstawowa stawka i indywidualna stawka amortyzacji

Podstawowa stawka jest ustalana na podstawie indywidualnej stawki amortyzacji określonej w ustawie o podatku dochodowym. Amortyzacja jest procesem systematycznego rozłożenia kosztów poniesionych na nabycie, wytworzenie lub zwiększenie wartości nieruchomości na określonych elementach składowych, takich jak budynki, maszyny czy urządzenia.

Metoda amortyzacji, umożliwiająca rozpisanie kosztów na określony okres czasu, odzwierciedla zużycie tych elementów składowych w wyniku eksploatacji nieruchomości niemieszkalnej.

Przypomnijmy, że do tego rodzaju nieruchomości zaliczamy pomieszczenia i budynki, które nie są przeznaczone do celów mieszkalnych, a przystosowane do prowadzenia działalności gospodarczej, handlowej, usługowej, biurowej, magazynowej itp.
Przykłady lokali niemieszkalnych to:

• biura,
• sklepy,
• warsztaty,
• magazyny,
• lokale gastronomiczne (restauracje, kawiarnie),
• sale konferencyjne,
• gabinety lekarskie,
• studia tatuażu,
• hotele, pensjonaty, domki letniskowe.

Podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w KŚT oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB).
Podstawowa stawka amortyzacji jest ustalana na poziomie minimalnym, co oznacza, że podatnik może zastosować wyższe stawki, jeśli uzasadnia to stan techniczny nieruchomości lub specyfika prowadzonej działalności.

Odpisy amortyzacyjne prowadzone są zgodnie z planem amortyzacji. Przygotowuje się go z zastosowaniem odpowiednich stawek, które zostały zgromadzone w wykazie stawek amortyzacyjnych.

Jednakże, istnieje możliwość uzyskania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, zależnej od konkretnych warunków eksploatacji nieruchomości. Aby skorzystać z tej opcji, podmiot gospodarczy musi dostarczyć odpowiednie dokumenty i informacje, które zostaną poddane analizie przez właściwą instytucję.

Indywidualna stawka amortyzacji uwzględnia takie czynniki jak przewidywany czas użytkowania, wartość początkową nieruchomości, a także inne istotne aspekty. Jest to praktyczne narzędzie, które pozwala na bardziej precyzyjne obliczenie kosztów używania nieruchomości niemieszkalnych w ramach prowadzonej działalności.

Obecna podstawowa stawka amortyzacji nieruchomości niemieszkalnych wynosi 2,5% rocznie. Oznacza to, że wartość nieruchomości niemieszkalnych, takich jak biura, magazyny czy obiekty handlowe, może być odliczana od dochodu przed opodatkowaniem w wysokości 2,5% rocznie. Podatnicy mają prawo w niektórych sytuacjach indywidualnie określić stawkę amortyzacji. W przypadku używanych lokali niemieszkalnych, dla których maksymalna stawka amortyzacji wynosi nawet 10% (przy normatywnej stawce 2,5%) w grę wchodzą spore korzyści podatkowe.

Należy jednak pamiętać, że dla niektórych rodzajów nieruchomości niemieszkalnych mogą obowiązywać inne stawki amortyzacji. Na przykład dla budynków hotelowych, pensjonatów i sanatoriów stawka wynosi 4%. Dla budynków biurowych, handlowych i usługowych o wartości powyżej 10 milionów złotych, stawka wynosi 10%.

Należy zawsze sprawdzić obowiązujące przepisy podatkowe i ewentualnie skonsultować się z ekspertem w zakresie rachunkowości lub podatków w celu określenia właściwej stawki amortyzacji dla konkretnej nieruchomości niemieszkalnej.

Amortyzacja budynku niemieszkalnego – nowelizacja ustawy 2023

W dniu 1 stycznia 2024 r. wchodzi w życie nowelizacja ustawy dotyczącej amortyzacji lokali niemieszkalnych.
Zmiany dotyczą stawek indywidualnych amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika ewidencji środków trwałych, wytworzonych we własnym zakresie budynków niemieszkalnych.
Podatnicy będący mikroprzedsiębiorcami, małymi lub średnimi przedsiębiorcami mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych będących budynkami niemieszkalnymi, zaliczonymi do 1 i 2 Klasyfikacji, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w przypadku gdy ten środek trwały znajduje się na obszarze gminy:

1. zlokalizowanej w powiecie, w którym przeciętna stopa bezrobocia wynosi co najmniej 120%;
2. w której wskaźnik dochodów podatkowych na 1 mieszkańca w gminie jest mniejszy niż 100% wskaźnika dochodów podatkowych dla wszystkich gmin;

oraz gdy budynek zlokalizowany jest w powiecie, w którym przeciętna stopa bezrobocia wynosi:

1. od 120% do 170% – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat;
2. powyżej 170% – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 5 lat.

Kto skorzysta na zmianach w ustawie?

Wprowadzone zmiany będą miały pozytywny wpływ na podatników z sektora Małych i Średnich Przedsiębiorstw, których działalność gospodarcza jest prowadzona w gminach o wysokim wskaźniku bezrobocia.

Celem zmian dotyczących amortyzacji firmowych budynków jest wsparcie przedsiębiorców i mieszkańców gmin o niskim dochodzie w przeliczeniu na jednego mieszkańca, które z tego powodu są zagrożone procesem wyludnienia.

Autorzy nowelizacji ustawy uznali, że zachęci to inwestorów do tworzenia miejsc pracy tam, gdzie występuje wskazany, niezwykle istotny problem społeczno-demograficzny.

Ustawa wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2024 r., z wyjątkiem przepisów nakładających na Ministra Finansów obowiązek ogłaszania wartości wskaźników, które wchodzą w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

Podsumowanie:

Nowelizacja ustawy dotyczącej amortyzacji budynków niemieszkalnych w Polsce, wprowadzona w 2023 r. przynosi znaczące zmiany dla właścicieli, którzy posiadają i dzierżawią budynki handlowo-usługowe i lokale niemieszkalne. W szczególności przedsiębiorstwa mikro i MŚP działające na terenach o wysokim bezrobociu będą mogły zmienić i skrócić okres amortyzacji z 40 do 5 lub 10 lat (dla budynków/lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%). Zmiana metody amortyzacji ma na celu wsparcie przedsiębiorstw działających w regionach o problemach demograficznych, zachęcając do tworzenia miejsc pracy na tych obszarach.